ana sınıfındayken her gün okula götürmenı,
beslenme çantamı yaparken küçük sürprizler bırakmanı,
ilkokuldayken her gün bizi köprüye kadar götürmeni,
çok seviyorum diye bisküvili pasta yapmanı,
seninle gittiğim misafirlikleri,
ordu’ya taşınırken bulduğumuz evi büyük mutlulukla gelip anlatmanı,
ranzayı seviyoruz diye gidip ranza almanı,
sobanın dibinde leğenin içinde beni yıkamanı,
eve yüzlerce uğur böceği getirdiğimde bana kızmanı,
elim ayağım çamur içinde geldiğimde iki elimi bir tutup sinirli sinirli yıkamanı,
mutlu olalım diye “çocuklara bilgisayar alalım” demeni,
doğum günlerimizde büyük bir mutlulukla pasta yapmanı,
sabahları okula gitmeden önce “bu bardaktaki süt bitecek” demeni,
okula her geldiğinde gururlanarak eve döndüğünü,
korgan’ı, fatsa’yı…
sana ait hiçbir şeyi unutmadım.

sen de;
seni nasıl sevdiğimi,
ne çok özlediğimi,
sırf sen seviyorsun diye dinlediğim cem karaca’yı, barış manço’yu, erdal erzincan’ı, ali ekber çiçek’i ve musa eroğlu’yu,
her yaş pasta yememde senin yaptığın bisküvili pastaları hatırladığımı,
her yanına gelmemde yanından gitmek istemediğimi,
kimseye zarar vermeden, doğayı ve hayvanları severek yaşamaya devam ettiğimi,
kimseden bir beklentim olmadan, sana layık bir evlat olarak ömrümü bitirmek istediğimi,
senin değerlerini hiçbir zaman çiğnemediğimi,
başıma gelebilecek her kötü şeyde senin beni koruduğunu düşündüğümü,
hep senin olacağımı,
seni çok ama çok sevdiğimi,
özlediğimi,
yokluğunu kabullenemediğimi,
geceleri uyurken “inşallah uyandığımda hayat yine annemle devam eder” diyerek gözümü kapattığımı,
kaç yaşıma gelirsem geleyim hep senin “eşek sıpan” olacağımı da sen unutma.