Archives
yoruldum
yoruldum
göremedik
Hayat, herşeye rağmen kalanlarla yaşamaya değer. Ben elimden geldiği kadarıyla yanımdaki insanların değerini biliyorum. Onları kaybettikten sonra üzülmektense, kaybetmemek için üzülmeyi seçebiliyorum. Böylesine değişik duygularla yaşıyorum.
Biz annemizi kaybettiğimiz günden beri yanımızda öyle ya da böyle bir babamız vardı. Çoğu zaman varlığını hissedemedik ama baba dediğimiz zaman arkasını dönüp bakacak bir insandı sonuçta. Belki onu anlayamayız, onun yaşadıklarını bilemeyiz. Tıpkı onun da bizim yaşadıklarımızı anlayamayacağı gibi. Yaşamak sizin sandığınız kadar kolay değil bu dünyada.
Ben Varım.
Yıllardır çekmediğimiz cefa, uğruna vermediğimiz can kalmadı. Türkiye’nin her yerine gittik, gidemediğimiz yerlerde taksi kiralayıp gittik ama yine de gittik biz sevdamızın peşinden. Bugün gelinen noktada sevdamızın renkleri PTT 1. Lig’e düştü. Ben ki Bankasya’dayken Karabük deplasmanında yediğimiz son dakika golüyle gözlerinden sessiz sedasız gözyaşları süzülen biriyim. Yazılmaz belki ama – içimizdeki Orduspor sevgisini bilsin pezevenkler, görsün şerefsizler– polislik sınavını yarıda bırakıp otostopla Rize deplasmanına giden, öss’ye girmek yerine istanbul’a deplasman yapan, hepsini geçtim canımdan çok sevdiğim abimin en mutlu gününde Denizli deplasmanında otobüse en önce binen biriyim. Kuzey kale arkasında çok açık ve net söylüyorum 25 kişiyle gırtlak patlattım. Eskişehir’e, Karşıyaka’ya yaptığımız deplasmanlarda 18 kişilik volt’a 27 kişiyle binenler arasındaydım. Abilerin abisi rahmetli Güven abimizin üstümüze doğru yatarak 1124 km yol giden taraftarım.
Ben bizimle tribüne gelen insanlara çok iyi aşıladığımı düşünüyorum üstü kapalı tribünlerde binlerce sahte Orduspor’lu olacağına portatif tribünlerde yüreğinde sadece iki renk büyüten 50 kişi olmanın daha anlamlı ve daha sağlam bir duruş sergileyeceğini. Malatya’ya 5 kişi gitmişliğimiz var bizim. O yıllarda Malatya’ya gidenlerde hiçbir değişiklik yok. Zafer olsun, Kadir olsun. Çubuk maçı da aynı şekilde. En babasından Güven abimizin Erzurum deplasmanlarını anlatması bile yetiyor çoğu zaman. Bize yüzlerce, binlerce taraftar lazım değil, bize Giresun – Erzincan maçına Giresun kale arkasına girip Erzincan gol attığında goool diye bağıran Güven abimiz gibi yüreği kalbinde adam lazım adam.
Bir alt lige düşeceğimiz son maçın son düdüğünde belki göz yaşlarımıza hakim olamayacağız ama Gökhan’ın da yazdığı gibi iyi bir yapılanmayla bizler gibi gerçek sevdalar büyütmek için çok büyük bir fırsatımız olacak. Şunları yazarken bile gözümden akan yaşlara aldırış etmiyorum. Şerefimizle temsil ettiğimiz Ordusporumuz bizim için her zaman en büyük ve tek büyüktür.
O yüzden tüm bu anlattıklarımla birlikte, bölgesel amatör ligde oynasan da ben varım, ptt 1. ligde oynasan da ben varım. Şimdi nereye düşersen düş, düşeceğin yer en alt lig de olsa, bizim için en büyük yerdesin